12-03-2022 Dimitri Zigankov Krasnopillya (Noord-Oosten)
Vrede zij ulieden!
12 maart, de zestiende dag van de oorlog.
Vandaag begon heel vroeg. Aan het begin van de vijfde ochtend werden we gewekt door het gebrul van een laagvliegende straaljager. Eerlijk gezegd is het een heel onaangenaam gevoel als deze ijzeren vogel over je heen vliegt en je niet weet waar hij zijn dodelijke lading naartoe zal sturen.
Alles van binnen krimpt in elkaar en je bent in bevende verwachting van wat er nu zal gebeuren.
En je weet ook niet wat je moet doen, of je naar de kelder moet rennen, of je op je plaats moet liggen en nergens heen moet gaan.
Gelukkig vloog het vliegtuig in de richting van Soemy en helaas dropten er twee raketten op de stad.
Vanmorgen stonden we weer een verrassing te wachten. Om half zes gingen onze lichten weer uit. De straatthermometer gaf op dit moment min 18 aan en het duurde heel weinig tijd voordat we de echte kou in huis voelden. Gelukkig duurde de deze keer slechts vier uur.
In de loop van de dag werd verschillende informatie ontvangen: in de stad Korotych, regio Charkov, is onze oudere broer, de vader van acht kinderen, vandaag overleden. Ik kende hem goed. Hij was een oprechte, vriendelijke christen. Toen de beschietingen in hun omgeving begonnen, verliet hij het huis om de straatkelder voor de familie te openen en op dat moment vloog er een granaat in en werd dodelijk verwond door granaatscherven. Moge de Heer het gezin van onze broeder troosten.
Vandaag hebben we informatie verzameld over doven die voor de oorlog in Oekraïne leefden. De meesten van hen zijn na het uitbreken van de vijandelijkheden naar Duitsland vertrokken, sommigen plannen in de nabije toekomst, voor de rest verzamelen we nu informatie. Ik wil niemand verliezen.
De dag eindigt en ik wil met de profeet Jeremia zeggen: ‘Het zijn de goedertierenheden des HEEREN, dat wij niet vernield zijn, dat Zijn barmhartigheden geen einde hebben. Zij is alle morgen nieuw, Uw trouw is groot.’ Klaagliederen 3: 22-23
Broeder Dimitri uit Krasnapylia
NB
Vanuit Stichting Mir Wam zijn er vragen gesteld over de dovengroep die wij in 2018 hebben ontmoet op kamp. Ook is er in de regio Soemy een dovenstudio ingericht die wij hebben gesteund. In die studio worden Bijbelverhalen voor doven opgenomen en verder alles wat voor deze groep nodig is. Hoe is het om als dove in deze oorlog te zijn. Je hoort niets, geen vliegtuigen, geen luchtalarm, geen explosies.
Broeder Dimitri schreef zaterdag het volgende:
Dank u uit de grond van mijn hart voor uw ervaringen en gebeden. Ik zal proberen te praten over de situatie van doven tijdens de oorlog.
We maken ons ook grote zorgen over hen en bidden. Tegenwoordig is het vooral moeilijk voor hen. Ze horen het geluid van de explosie niet, maar ze voelen de trilling over een lange afstand. Als er geen hoorder in de buurt is, zullen ze het geluid van een luchtalarm niet horen, als er iets gebeurt, kunnen ze niet om hulp roepen. We hebben echt uw gebedssteun nodig. Ik wilde het ook over de studio hebben: Onze studiomedewerkers zijn geëvacueerd naar veiliger oorden. Ik heb de apparatuur mee naar huis genomen omdat er gevaar is voor diefstal.
Ook doen ze constant de elektriciteit en het internet uit, dus het is bijna onmogelijk om te werken. We wachten op het einde van de oorlog om verder te werken.