14-03-2022 Bericht uit Zhythomir (midden Oekraïne)
Het leven gaat door. De oorlog is bijna 3 weken, geen dag was hetzelfde. Je moet veel nadenken over dingen waar je ‘vroeger’ niet over hoefde te beslissen. Je moet plannen en denken wat je beter kan doen, blijven- weggaan-blijven-weggaan.
De vermoeidheid slaat toe. En nog is het einde niet. Anatoli heeft een groot hart en houd er van om met de mensen te praten en hen te helpen. Lena is liever rustig thuis. Overdag zijn we thuis, in de avond gaan we naar de kerk om te slapen. We zijn net zigeuners. Iedere dag schrijven we een bericht naar vrienden of familie als een leven teken. Iedere dag bellen we met vriendinnen in Charkov. Zij hebben het moeilijk en zijn onder veel spanning. Zij horen explosies en voelen de trillingen. Mensen die weg gaan of weg gegaan zijn vinden alles erger dan zij die thuis blijven. Dat komt door de onzekerheid. Oude mensen denken meer aan het sterven. Jonge mensen denken vooral aan de toekomst, aan hun kinderen. Wat zullen zij nog moeten mee maken. Zythomir is een stad van ca. 300.000 mensen. Van Noord naar Zuid is het ca 12 km, van Oost naar West ca 15 km. ‘sNachts zijn de nachtwachten aanwezig om beroven van leegstaande huizen tegen te gaan. Overal zijn de plaatsnaam- en straatborden weg of zijn beklad met zwarte verf. Vreemden weten niet waar ze zijn als ze geen Google Maps hebben.
Vandaag en gisteren is er minder luchtalarm en zijn er ook geen explosies in de buurt te horen.
Er was een gezin die gevlucht waren uit het noorden van Kiëv, zij trokken door naar het westen. Waarschijnlijk mogen ze het land niet uit omdat de man nog te jong is om het land te verlaten.
Zondag kwamen er jongens van de kerk vanuit het Westen (Uzghorod) met een kleine auto die vol levensmiddelen zat. Zij hebben gisteren de bus van Anatoli meegekregen om nog meer spullen te gaan halen. Verwacht wordt dat ze al weer op de terug weg zijn.
De spullen staan in de kerk opgeslagen en worden pakketten van gemaakt om uit te delen. Of de mensen uit naburige dorpen komen het halen.
Het probleem is dat de voorraden bij de mensen thuis echt op zijn, maar ook de benzine. De mannen werken niet meer, dus krijgen ook geen geld. Zij kunnen geen pakket komen halen. De vraag is of Anatoli dan pakketten kan brengen. En als je dan toch rijdt dan hebben we ook nog .... (boodschappenlijstje) nodig.
Mensen die veel onderweg zijn hebben kant en klaar voedsel nodig, wat je alleen hebt op te warmen. De mensen die thuis blijven hebben meer aan meel en pasta om echt eten te bereiden.
We schilderen een klein tafereeltje:
Anatoli ordent alle levensmiddelen die gebracht zijn door het transport en maakt er pakketten van. Hij pakt een levensmiddel en denkt, ‘wat is dit’, ‘moet je dat koken’, ‘hoe moet je dat eten’. Lena zit erbij met haar bril op de neus en leest de verpakking wat het is en hoe dit bereid moet worden. Ziet u hen bezig daar in de kerk? Anatoli heeft papieren kunnen regelen bij de overheid voor de jongens dat ze door kunnen rijden. Om doorgelaten te worden bij de blokposten (controlepost) die ze tegenkomen.
Een hartelijke groet van Anatoli en Lena.