10-03-2022 Bericht uit Zhythomir (midden Oekraïne)
Buiten is het mooi weer, met een beetje vorst.
Lena is thuis aan het koken. Anatoli onderweg. Anatoli is hele dagen onderweg om mensen te helpen met alle dingen die gevraagd worden.
Dat kan zijn van iemand met tandpijn die medicijnen nodig heeft maar eigenlijk een tandarts (maar waar vindt je die nu) tot het leeghalen van een koelkast in het huis van een gelovige die gevlucht is. Daarover straks meer.
Iedere morgen zijn ze blij dat ze nog leven, zijn er verwondert over. Zij slapen in de kelderruimte van de kerk, met keuken en toilet. Daar is het rustiger en veiliger.
Iedere morgen heeft Anatoli zijn programma, maar iedere morgen om 10.00 uur komen ze samen in de kerk om te bidden. Er zijn nog 3 gelovigen maar ook andere komen soms meebidden, zoals de buurman of degenen die zij uitnodigen.
Anatoli praat met alle mensen en hij krijgt vragen van ‘hoe moet ik bidden, hoe moet ik me bekeren’. Sommige oude mensen geloven niet, dit stamt nog uit de tijd van de SovjetUnie, anderen zijn Orthodox. De oude en oudere mensen zijn gebleven.
Als hij met zijn busje door het dorp rijd en ziet een groepje vrouwen staan bied hij hulp en rijd naar het kinderziekenhuis.
Er is een vrouw die uit Donbass (het oorlogsgebied in het Oosten, regio Donesk) en is naar hier gevlucht. Nu woont ze in een oud en koud huisje en weer in oorlogsgebied.
Gelovigen hebben het iets beter door de hulp aan elkaar, van familie en gelovigen uit het buitenland. Lena en Anatoli hadden bij de dreiging van oorlog al een kleine voorraad aan levensmiddelen ingeslagen, mede omdat de prijzen erg stegen. Zij hebben voor nu even eten genoeg. Daarom kunnen zij ook uitdelen van hun voorraad.
De gelovigen die gevlucht zijn hebben alles achtergelaten, niet wetend wanneer zij weer in hun huis terugkeren. Over verzoek maken Anatoli en Lena hun koelkast leeg, anders zou er kostbaar eten bederven. Door de vorst kan er eten buiten bewaard worden als de koelkast vol zit. Ook sluiten ze de elektriciteit af voor deze mensen.
Op de toegangswegen staan er blokposten. Er wordt paspoortcontrole gedaan en gevraagd waarom de mensen weggaan.
Er vliegen vooral in de avond vliegtuigen over van het noorden naar het zuiden. Was dat vorige week om 22.00-22.30 uur dat dit begon, nu soms al om 18.30 uur. Dat maakt de avond onrustig. Het luchtalarm is soms dichtbij, soms verder weg.
In Zhythomir zijn er huizen geruïneerd, een school en internaat zijn geraakt, ook het ziekenhuis. Op het militair vliegveld en op andere gebouwen zijn bommen gevallen.
12 Dagen geleden was er in de buurt een ongeluk met 2 auto’s. Een oude vrouw van 80 jaar was op slag overleden. Een bureau die Anatoli hielp heeft dagen gebeld om familie in Kiev te pakken te krijgen aan de hand van paspoort gegevens van de vrouw. Anatoli heeft een kist gekocht. De vrouw is gisteren begraven, alleen hij en de grafdelver waren erbij. Er is een houten bordje geplaats met naam en datum van overlijden. De papieren van overlijden zijn nog niet op orde, want er staan lange rijen bij het bureau waar dat geregeld moet worden.
Lena verteld dat de Heere deze oorlog toelaat omdat de mensen in de kerk zover bij de Heere vandaan leven en zo hechten aan de aarde.
Lena en Anatoli ervaren vrede en rust. Het is een geschenk van de Heere, zegt ze. Nu kan ze ook haar eigen dagritme bepalen en een stukje controle over je eigen bezigheden bewaren. Je hoeft niet te denken waar je moet slapen, hoe je moet eten en hoe het met je huis is. Ze zijn niet bang of in paniek. Anderen vluchten uit vrees. Het is goed dat zij vluchten want ze brengen paniek en angst over. Lena zou zich verantwoordelijk en opgejaagd voelen als deze mensen zouden blijven. Toch nemen de mensen de onrust mee op hun vlucht.