24-05-2022 Dimitri Zigankov in Smila
Vrede zij ulieden!
24 mei. Vandaag is het precies drie maanden geleden dat de oorlog aan de gang was. Het is nacht en ik wil enkele gebeurtenissen van de afgelopen dagen beschrijven.
Gisteren bezochten een Evangelische broeder en zijn vrouw enkele gezinnen waarin echtgenoten of vaders gingen vechten en niet terugkeerden.
De broeder vertelde over een bijzondere familie, na de dood van haar man was er een jonge weduwe van 27 jaar overgebleven, met twee kleine kinderen, de jongste is pas een paar maanden oud. Haar man was piloot, zijn vliegtuig werd geraakt door een raket, er was vrijwel niets meer over van het vliegtuig. Een jong gezin, net begonnen met leven, en (nu al) zullen de kinderen hun vader alleen van de foto kennen.
En er zijn veel van zulke gezinnen. Wie zal het verdriet van kinderen meten, wie zal de tranen van de weduwe kunnen tellen? Heere, zend troost aan deze lijdende harten.
Vandaag hebben onze vrienden een brand, een schuur afgebrand, een zomerkeuken en wonder boven wonder geen huis afgebrand.
Het was opwindend om naar het gebed van mijn broeder te luisteren terwijl hij de Heere dankte voor zijn grote barmhartigheid. Naast de zomerkeuken sliep een baby in een kinderwagen, vijf minuten voor het vuur haalde zijn moeder hem op. Toen het vuur werd ontdekt, was de kinderwagen al verbrand, zo goed als de Heere is.
Tijdens het schrijven van deze brief kwam er vanuit Krasnapylia een bericht met een verzoek om gebed, er was net een raket neergeschoten boven het dorp. Heere, red Krasnapylia, red de kerk.
Broeder Dimitri als vluchteling in Smila