Bericht uit Zhythomir
Vanmorgen gebeld met Lena om te vragen hoe het in de stad is.
De zon schijnt, de bomen zijn al bijna uitgebloeid van de bloesem en er is al 2 -3 weken geen regen meer gevallen.
De laatste dagen is het rustig met de luchtalarmen, maar je went er ook aan waardoor je, als je in huis bezig bent, niet altijd meer registreer dat er alarm afgaat.
Er zijn een aantal winkels in de stad open waar alle spullen te koop is. Het is wel duurder geworden. Sommige mensen hebben altijd gewerkt, zoals in apotheken, ziekenhuizen, bij de post of politie. Deze mensen krijgen salaris en hebben geld om spullen te kopen. Ook de mensen die pensioen krijgen en de afgelopen jaren gespaart hebben, hebben geld om te besteden. Mensen die geen werk hebben en nog geen pensioen krijgen hebben geen geld om te besteden.
De benzine en diesel is moeilijk aan te komen, het is echt zoeken welke tank nog iets heeft. De militairen en de politie kopen brandstof door middel van bonnen.
Alle noodhulp die gebracht is 4 weken geleden is uitgedeeld.
Er was veel brood wat Anatoli en Lena in de vriezer hebben gedaan in de huizen van de mensen die vertrokken zijn. Zo blijft het brood langer goed.
De noodhulp is uitgedeeld aan bijvoorbeeld een organisatie die onderdak biedt aan ex-dak en thuislozen, die door ziekte, invaliditeit of ouderdom nu een huis nodig hebben. Deze organisatie leeft ook van donaties. Met het Woord van Evangelisatie en de daad is hier hulp geboden.
Ook in een ander dorp zijn er spullen uitgedeeld. In dorpen weet men beter waar er mensen wonen en vluchtelingen verblijven dan in de stad.
In Zhythomir komen nog geen gelovige gezinnen terug naar huis, zover bekend is. Andere mensen komen weer wel een beetje naar huis.
De mensen in Kiev willen en gaan wel meer naar huis. Dit heeft ook te maken doordat er veel huis -berovingen zijn van medebewoners doordat er huizen leeg staan. Als je niemand hebt die op je huis past is de kans groot. Daarom reizen veel mensen heen en weer om de staat van hun huisraad te bekijken of gaan weer terug naar hun huis in Kiev.
De vriendin van Lena, Ljuba woont ongeveer 30 km van Charkov vandaan, richting de Russische grens. Zij woont nu in het huis van haar zus in Charkov omdat deze gevlucht is. Ze gaat wel regelmatig terug naar haar eigen huis, wordt dan gereden met de auto. Bij haar huis heeft z ij aardappelen gepland en andere zaden gestrooid op het stukje land dat zij heeft.
Toen Lena belde was Ljuba aan het werken in de tuin en hoorde Lena door de telefoon een ontploffing en gedreun. Dat is de realiteit in Charkov.
De broer van Ljuba is in Charkov gebleven om hulp te bieden aan de achtergebleven, veelal oude mensen. Sommige zitten al vanaf de 2de-3de dag van oorlog in de schuilkelder. Er wordt humanitaire goederen uitgedeeld door de gelovigen aan allen die het nodig hebben.
We hopen nog steeds dat het een droom is en dat we wakker worden en alles voorbij is. Het is moeilijk leven in deze omstandigheden en we hebben kracht nodig om er mee om te gaan. Ieder mens reageert ook weer anders op deze situatie.
Een hartelijke groet van Anatoli en Lena.