29-04-2022

Vrede zij ulieden!

29 april. Vandaag ben ik om 3.30 uur 's ochtends naar bed gegaan (slaapcoupé), toen ik in de trein naar Kovel stapte, en om 6.00 uur werd ik gewekt door een telefoontje.
Mijn zoon belde, hij moest een paar zaken bespreken. Toen belde mijn dochter.

Toen begonnen mijn medereizigers wakker te worden. Ik hoefde niet meer te slapen.
Mijn buren in de coupé waren twee gelovigen en een soldaat. Hij vertelde me een interessant verhaal uit zijn leven. Op 24 februari was hij met zijn eenheid in de regio Loehansk. Niets voorspelde problemen. In de avond om 23.00 uur brachten vrijwilligers veel eten, ze moesten in volgorde worden bepaald, het duurde tot 3.00 uur in de ochtend. Om 5.00 uur begon plotseling een sterk artilleriebombardement, waarna vijandelijke tanks naar hen toe gingen.
Het was zo onverwacht dat ze besloten zich dringend terug te trekken, de hele eenheid ging in auto's zitten en deze militair en vier andere collega's hadden niet genoeg ruimte. Het is een vreselijke toestand om je in de steek gelaten te voelen. Daarachter staan tanks, vijandelijke troepen, en je wordt in de steek gelaten, een man die de hoop heeft verloren. Gelukkig is alles goed gegaan.
Deze soldaten bleven in leven, maar dit gevoel van hopeloosheid hield deze man voor het leven.
Ik denk dat zoiets zal gebeuren tijdens de opname van de kerk (wederkomst), iemand zal achterblijven en het zal de grootste tragedie van het leven zijn.

Nu schrijf ik deze brief in Polen bij de douanecontrole.
Vandaag ben ik de grens overgestoken, mijn kinderen die in Duitsland zijn reden naar de Poolse g rens met een kleine, oude auto gevuld met diverse producten voor mijn gezin in Oekraïne.
Moge de Heere, naar de rijkdom van Zijn barmhartigheid, terugbetalen aan allen die aan deze hulp hebben deelgenomen.
En nu sta ik in de rij om Oekraïne binnen te komen.
Het was de tweede dag van mijn reis, waarin ik heel weinig sliep. Heere, geef mij kracht. Heere stop de oorlog!

Broeder Dimitri als vluchteling in Smila