28-04-2022 Dimitri Zigankov in Smila
Vrede zij ulieden!
28 april Een andere dag geleefd. Is het op een dag veel of weinig?
Vandaag hebben we immers documenten ontvangen die bevestigen dat we intern ontheemden zijn. Terwijl we in de rij stonden om deze papieren in ontvangst te nemen, spraken we met één familie. Moeder met twee meisjes, een jaar of vijftien, zestien. Ze kwamen uit Bucha, een klein stadje dat in de buurt van Kiev ligt. Ooit wist niemand buiten Oekraïne van hem, en nu weet de hele wereld van hem.
Deze mensen leefden twee weken in zeer verschrikkelijke bezettingsomstandigheden totdat ze in veiligheid konden komen. Twee weken zonder licht, geen communicatie, twee weken in de besloten ruimte van je eigen huis. Twee weken lang konden ze hun eigen huis niet verlaten. Twee weken van speciale ervaringen, waarbij elke dag, in duur, gelijk is aan een hele week.
Ik wil niet alles schrijven wat deze mensen zeiden, maar wat ze hebben meegemaakt is heel eng. Deze familie woont nu in de stad Smila, het is hier rustig, granaten ontploffen niet, de stad leeft een normaal leven, alleen luchtsirenes en een groot aantal vluchtelingen herinneren eraan dat er oorlog is. Maar zelfs nu nog schreeuwt de grootmoeder van deze familie 's nachts van de verschrikkingen die ze heeft meegemaakt. We stonden te praten en ik besefte dat alleen Christus deze duisternis kan verlichten, alleen Hij kan dit kwaad stoppen. Het kwaad kan niet verslagen worden, alleen Christus, Hij heeft het kwaad al verslagen aan het kruis van Golgotha, en troost kan alleen in Hem gevonden worden.
Psalm 62:2, 6: Immers is mijn ziel stil tot God; van Hem is mijn heil. Doch gij, o mijn ziel, zwijg Gode; want van Hem is mijn verwachting.
Vanavond maak ik een uitstapje naar de Poolse grens. Nu zit ik op het station. Vanwege de avondklok moesten we om 22.00 uur op het station aankomen en de trein komt om 3.01 uur aan. Ik heb de helft van de nacht om de Bijbel te lezen en te bidden.
Morgen gaat mijn zoon naar Soemy en Krasnapylia, zal humanitaire hulp brengen. Heere, zegen en bewaar!
Broeder Dimitri als vluchteling in Smila