10-04-2022 Dimitri Zigankov in Smila
Vrede zij ulieden!
10 april. Vandaag is geen gewone dag. Al 54 jaar herinnert deze dag me eraan dat ik op een dag in deze wereld ben geboren. Vandaag ben ik jarig. Vanaf de ochtend ontvang ik felicitaties in SMS, onderweg zet ik mezelf in orde, bereid me voor op de ochtenddienst.
Vandaag is het zondagmiddag, het is behoorlijk koud buiten en het regent.
De jongeren vertrokken iets eerder naar de dienst, ze moeten ons een beetje voorbereiden, het jeugdkoor doet mee.
's Morgens, zodra ik wakker werd, had ik een gedachte: wat zou ik vandaag cadeau willen krijgen? Ik kwam tot de conclusie dat ik niets anders nodig had dan rust en stilte. Ik kniel neer en bid: Heere, geef me vandaag vrede, ik wil echt dat mensen stoppen met elkaar te doden, zodat vrede niet alleen op aarde zal zijn, maar ook in harten. Heere, geef ons allen vrede.
De ochtenddienst waren er twee preken, de zegening van één kind en het getuigenis van de broeder over de reis met de distributie van voedselhulp aan de stad Tsjernihiv. De broeder sprak over de verlaten straten van de eens zo overvolle stad, over volledig verwoeste huizen, over mensen die met grote dankbaarheid voedselhulp accepteerden. Over gebieden die tot nu toe volledig zijn afgesloten voor verkeer vanwege niet-ontplofte raketten en granaten. Tsjernihiv begint met opruimen van deze spullen.
We bidden voor Tsjernihiv, voor Donetsk, Loegansk, Charkov. Voor de barmhartigheid van de Heere aan allen die leven.
Na de dienst en een korte lunch gingen een groep jongeren en ik op bezoek bij een groep gelovigen in de stad Korsun. Op de terugweg werd voedselhulp geleverd aan twee jonge niet-gelovige gezinnen. Moge de Heere hen zegenen en tot Zich wenden.
Broeder Dimitri als vluchteling in Smila