09-04-2022

Vrede zij ulieden!

9 april. Het ging voorbij. Weg is die dag.
Elke dag heeft zijn eigen betekenis voor ieder van ons en voor de eeuwigheid. Op deze dag moeten we iets doen, al is het maar één gebed.

Vandaag wachtten we op een gezin dat Kramatorsk (Rayon Donetsk, Oosten) verliet. Twee dagen geleden belde mijn zoon en vroeg om met zijn vrouw en moeder een appartement te zoeken voor zijn werknemer.
Op dit moment is het erg moeilijk om huisvesting te vinden vanwege de grote toestroom van vluchtelingen. In de regio's Donetsk, Loehansk en Charkov vragen regionale leiders dat de burgerbevolking zoveel mogelijk kan vertrekken, en sinds enkele dagen rijdt er een stroom auto's door de stad. Sommige mensen verblijven in Smila.

Zo ontmoetten we Dmitry, Natalia en Dmitry's moeder, Tatiana. Ze kwamen moe aan, mijn kinderen en vrouw maakten de lunch voor hen klaar. We hebben samen een heel goed gesprek gehad. We spraken over de gebeurtenissen van de huidige tijd, over hoop voor de toekomst, en het allerbelangrijkste, we spraken over God, of beter gezegd, ik sprak. Dmitri en zijn familie zijn nog steeds niet-gelovigen. Voor hen is alles wat met God te maken heeft nog niet duidelijk. We zullen bidden dat de Heere Zich in Zijn schoonheid aan hen zal openbaren.

Ondertussen voorzag een familie in de kerk Dmitri van hun appartement. Nu krijgt Dmitry's familie een tijdelijk onderkomen. God zegene hen!

Vandaag om 15.00 uur besloten mijn zoon Sergey en ik een kleine les te houden voor degenen die willen leren hoe ze foto's moeten maken. Ongeveer 10 jongeren en tieners verzamelden zich in het gebedshuis. We leerden een beetje waar een camera van gemaakt is, en gingen toen naar buiten en probeerden mooie foto's te maken. Ik denk dat de kinderen een echte vakantie hebben gehad.

Na de lessen van toekomstige fotografen was er een zang van tieners en direct na het zingen begon een gebedsbijeenkomst.
Elke dag, vanaf het begin van de oorlog, komt de kerk 's avonds samen voor gebed en misschien is dat de reden waarom de rayon Cherkassy een van de veiligste is tijdens deze oorlog. En toch is elke nacht een half uur verdeeld voor wie zijn stem tot God wil verheffen. Elke avond is een voortdurend gebed van broeders en zusters. Heere wat wil ik dat er vrede komt. Het is zo eng om in een staat van oorlog te leven.

Soms word ik bezocht door het idee dat, als we de vrede van Christus in onze kerken niet bewaren, er ruzies, wrok, afgunst, onvergevingsgezindheid enzovoort zijn tussen gelovigen, we ons ook schuldig maken aan het begin van echte oorlogen in onze volkeren. Efeziërs 6:12: Want wij hebben den strijd niet tegen vlees en bloed, maar tegen de overheden, tegen de machten, tegen de geweldhebbers der wereld der duisternis dezer eeuw, tegen de geestelijke boosheden in de lucht.

Broeder Dimitri als vluchteling in Smila