01-04-2022 Dimitri Zigankov in Smila

Vrede zij ulieden!

1 april. De tweede maand van de lente. De tweede maand van de oorlog. Voorheen was de eerste april een dag vol humor. Iedereen in het land maakte grapjes over elkaar en het was een teken van vrede en welzijn. Dit jaar, in een staat van oorlog, zijn mensen vergeten hoe ze grappen moeten maken, voo ral degenen die nu in zeer bange omstandigheden zijn. We leven in een staat van verschrikkelijke realiteit. Ook ik, hoewel we de gevarenzone hebben verlaten, ben nog steeds vervuld van emoties. Zoals de apostel Paulus ooit zei: 2 Korintiërs 7:5 Want ook als wij in Macedónië gekomen zijn, zo heeft ons vlees geen rust gehad, maar wij waren in alles verdrukt: van buiten was strijd, van binnen vrees.

Ik maak me zorgen over mijn familie, over de kerk, over mijn naasten, over onze gelovigen, die juist nu lijden. Ik vrees voor mijn kinderen, voor de jongens en meisjes. Ik ben bang om iets anders te doen dan God wil. Ik begrijp dat alleen God een wonder kan doen en dat de oorlog zal stoppen. Alleen God kan ons zonder kleerscheuren door deze omstandigheden leiden.

Vandaag was een relatief rustige dag. De sirenes van de luchtaanval en de interne spanning niet meegerekend. We proberen een beetje te werken. De directeur van de Samotoevka school belde en kwam erachter waar we nu waren. De lessen beginnen op school, maar tot nu toe via internet. Nu zullen we voor de kinderen omstandigheden moeten creëren.

's Avonds was er weer een gebedsbijeenkomst, biddend voor de families van onze gelovigen in de stad Raisins (rayon Charkov). Bijna een maand zonder licht, zonder water, praktisch zonder voedsel met kinderen onder constante beschietingen, zonder de mogelijkheid om te vertrekken.
Vandaag hoorde ik over de families van onze broeders en zusters in Marioepol, velen slaagden erin om naar een veilige plek te gaan en we waren erg blij voor hen. Van Marioepol is bijna niets meer over. We hopen op de barmhartigheid van de Heere in de toekomst. God kan alles!

Heere ontferm U over ons; Heere, ontferm U over ons!

Broeder Dimitri als vluchteling in Smila