Vluchtelingen vertellen...

Sashja en Vera, Anita en Artem

Wij komen uit Sofiyivska Borshchagovka een wijk van Kiev
We verblijven als vluchteling in de kerk en zijn gelijk bij het uitbreken van de oorlog vertrokken.
Ik ben Vera, 47 jaar en ons gezin bestaat uit 7 kinderen. 2 zonen en 1 dochter met 2 kinderen zijn naar Duitsland gevlucht, 1 dochter is nog in Chernivtsi en 2 kinderen zijn er hier bij ons.
Ik help de hele dag in de keuken voor het bereiden van eten. De situatie is moeilijk.
Op de vraag hoe de 2 zonen de grens over zijn gegaan, geeft Vera aan dat zij de wet hebben ontdoken.
Sashja werkte in Kiev in de metalen dakconstructie. Het is moeilijk voor hem om niets te kunnen doen. Hij gaat soms om boodschappen voor het eten, naar de markt.
Anita, 15 jaar is meegekomen met haar ouders. Ze weet niet wat hun plan is om hier te blijven. Ik zit in klas 9. Ik weet nog niet wat ik ga doen, verder studeren of werken. Er zijn 2 vriendinnen in Uzhgorod en daar heb ik contact mee via WhatsApp. Ik hoop dat de oorlog snel over is. Persoonlijk zou ik graag naar Duitsland gaan. Ik help mee in de keuken als dat nodig is, ik verveel me wel.
Ik heet Artem en ben 11 jaar. Ik zit in klas 5. Ik kan hier met andere kinderen spelen.

David is de schoonzoon van Sashja en Vera, hij is hier en verteld: Mijn vrouw Rufa is met 2 kinderen vertrokken naar Duitsland, ik mag het land niet uit en moet hier blijven. Het is erg moeilijk. Zodra het kan ga ik ook naar Duitsland. Op de vraag wie de Heere voor hem is antwoord hij Tooster en Helper.

Vandaag 25-3 krijgen we berichten van raket inslagen dicht bij hun huis in Kiëv. Sashja verteld: we dachten terug te keren naar Kiëv, maar de spanning daar neemt toe en er is geen einde in zicht, dat zal waarschijnlijk nog jaren duren. We willen volgende week proberen te verhuizen naar Duitsland. Een moeilijke beslissing maar Sashja heeft hier geen werk te doen.

Op de vraag hoe zij de grens over willen steken, omdat Sashja het land niet uit mag geeft Vera aan dat ze een document hebben dat ze veel kinderen hebben. Op deze manier willen ze proberen Oekraïne te verlaten.

Sasja zegt: we kunnen niet vooruit kijken maar als we terug kijken dan zien we dat Heere heeft gezorgd. Zo mogen we ook de toekomst in vertrouwen tegemoet gaan.
Er is de hele dag een bedrukte sfeer in de kerk, Vera is heel veel met haar telefoon verbonden, bijt op haar nagels, heeft grote ogen, soms een betraand gezicht. Emoties zijn van haar gezicht te lezen, ze is continu alert.

Olga

Ik ben 5 dagen geleden uit Kiev vertrokken wegens de hevige beschietingen. Ik was bevreesd.
Ik ben hier in een gelovig gezin. De dochter is mijn vriendin. Op de vraag hoelang zij hier blijft
antwoord zij: ‘een maand, ik geloof dat de oorlog dan over is’. Geloof ze dit of hoop zij dit? ‘Ik hoop het’.
Ik ben juf op de school, maar de school is dicht.
Er komen meer familieleden uit Kiev naar Uzhgorod en dan ga ik op de kinderen passen.

Dezelfde avond gevraagd waar Olga is ... Het antwoord is: Ze is terug naar Kiev! Ze had een kaartje gekocht en vertrokken zonder iets te zeggen. Nu was ze bezorgt om haar ouders en is terug gegaan.