26-02-2022 Bericht van Dimitri Zigankov uit Krasnopillya
Ik groet u, Geliefde vrienden, medewerkers van de Stichting Mir Wam (vrede zij met u!)
Aan het begin van mijn brief wil ik u bedanken voor uw gebeden en zorgen over de kinderen van God die in Oekraïne wonen.
Een paar woorden over gelovigen in het land van vandaag.
Op 24 februari werden we om vijf uur 's ochtends wakker van verschrikkelijke explosies die van de Russische grens kwamen. Voor mijn familie zijn deze geluiden al bekend, we hoorden ze in 2014, toen we in de Donbass woonden. En toen kwam de oorlog weer. De kinderen werden wakker en verzamelden zich in onze ouderlijke slaapkamer. We begonnen tot God te bidden. Alleen het besef van de aanwezigheid van God gaf vrede. De hele dag heeft het gevoel van verbijstering niet verlaten, is het echt geen droom?
Voor de tweede dag in Oekraïne zijn er vijandelijkheden gaande, rijden tanks over de wegen, loeien alarmsirenes in de steden, branden branden, gebouwen storten in, moeders en kinderen huilen. En het volk van God bidt. Heere, heb medelijden met onze kinderen, heb medelijden met de kinderen van andere mensen, heb medelijden met degenen die aanvallen en degenen die zichzelf verdedigen, dit zijn ook iemands kinderen. Heere, zend vrede!
Mijn familie is bij elkaar gekomen en we zijn thuis. Iedereen staat op scherp, wat nu? Er zijn geen winkels in ons dorp. Ze werken in de naburige, maar er is bijna geen eten, er is geen manier om het te brengen, er is een oorlog in de buurt.
De nacht verliep relatief rustig, de gevechten gingen verder en nu bellen we, lezen we informatie in het nieuws en bidden we voor naburige nederzettingen, kerken daar, broeders en zusters daar. Heere red!
We weten niet wat er morgen zal gebeuren, hoe we moeten leven, hoe we bijeen moeten komen voor een kerkdienst, hoe we gewone luiers voor kinderen kunnen vinden en kopen, waar en waarvoor we voedsel moeten kopen, we weten niets, behalve dat de Grote God niet is gestopt met van ons te houden. Heere help ons niet te stoppen met U lief te hebben.
Vanavond was er jongerencommunicatie, online, ze bespraken prangende onderwerpen: hoe zij zich verhouden tot informatie op internet, hoe goed is dit te doen onder deze omstandigheden, hoe te bidden en voor wie... De jongeren deelden hun ervaringen, gedachten, verlangens en voor sommigen van hen zal deze nacht de realisatie van goede bedoelingen in de praktijk zijn, omdat de nacht in een schuilkelder zal moeten worden doorgebracht vanwege bombardementen en artilleriebeschietingen. Er zal evangelisatie zijn, er zullen goede daden zijn... Heere, zegen en red.
Nu ik deze regels aan het schrijven ben is het 01.39 in de nacht. Ik wijd mezelf en mijn familie toe aan de wil van de Allerhoogste voor de volgende dagen, en daarom wil ik tot God schreeuwen:
Heere, laat Uw Koninkrijk komen.
Dimitri Zigankov, Krasnapylia